Michał Górski w książce „Problematyka własności nieruchomości warszawskich w okresie PRL  i przemian ustrojowych” wyd. 2006  . na str. 69 i dalszych podaje:

osoby uprawnione złożyły 15.196 wniosków o prawo do gruntu w terminie. Ponadto  wpłynęło około 2000 wniosków z opóźnieniem. Były one traktowane jako złożone w terminie do momentu wydania przez Biuro Prawne  Urzędu Rady Ministrów w dniu 29 marca 1960 r. interpretacji o zawitym terminie. Jego naruszenie powodowało bezskuteczność czynności.  Na dzień 15 lutego 1967 r. rozpatrzono 7553 wnioski ustanawiając prawo tylko w 303 przypadkach.

Według stanu na dzień 15 lutego 1967 roku na ogólną liczbę 2099 wniosków o prawo do gruntu na podstawie  uchwały Rady Ministrów nr 11 z 27 stycznia 1965 r. w sprawie oddania niektórych obszarów m.st. Warszawy w wieczyste użytkowanie rozpatrzono 761 w tym pozytywnie tylko 120.

Realizując postanowienia dekretu warszawskiego oraz uchwały nr 11 RM  przyznano prawo do gruntu w latach 1945-1975  na rzecz około 1200 byłych właścicieli lub ich następców prawnych (1,1% powierzchni Warszawy w granicach z 1939 r.).

Uzupełnieniem powyższej  statystyki jest pismo z urzędu podające współczesne wyniki pracy administracji miasta w zakresie rozpatrywania wniosków – kliknij.

Nietrudno zauważyć, że statystyka dowodzi patologii w pracy urzędu, nie przystosowanie do wykonania dekretu (kliknij nagranie ze spotkania z pełnomocnikiem Prezydenta m.st. Warszawy Zbigniewem Suchożeberskim z 2005 roku) albo o świadomej działalności antywłaścicielskiej -kliknij.